Ulfring
Dołączył: 25 Lis 2005
Posty: 6
Przeczytał: 0 tematów
Ostrzeżeń: 0/5
Skąd: Warschauheim
|
 Wysłany: Pią 22:49, 25 Lis 2005 Temat postu: Twórczość Ulfringa |
|
|
No więc zamieszczam trochę z moich wierszy (mam ich więcej, jakby co).
Topór spada na twą szyję...
Umierasz szybko, umierasz gładko.
Wiedziałeś, że umrzesz, odkąd spalili twój dom.
Odkąd zabili twoją rodzinę.
Odkąd spętali twoje ręce.
Ogień płonął w ich oczach.
Nienawiść płynęła z ich ust.
Kiedy łamali Ci kości, śmiali się.
Tak jak ty śmiałeś się, biegając w dzieciństwie po równinach.
Czy ziemia tak źle się czuje, gdy uderzasz w nią ciężkimi sandałami?
Dlaczego? - brzmiała twoja ostatnia myśl.
Umarłeś. Miejmy nadzieję, że nie zostaniesz zapomniany.
Bo zapomnienie to najgorsza kara.
*
Drakkar przecina fale,
Niczym morski wąż,
Zwinnie przemyka
Niczym skrytobójczy sztylet.
Drakkarze! Płyń, fale gnieć!
Ty nigdy nie zginiesz, ale zginą Ci
Którzy stąpają po twym pokładzie
Umrą, w dziwnym uczuciu,
Którego ty jako rzecz
Nigdy nie doznasz.
Bowiem oni niepewni są,
Niepewni są przyszłości.
Niepewni są,
Czy śmierć jest łatwa,
Czy śmierć to tylko etap,
Przez który musisz przejść.
Wtem, uderza na Ciebie
Sztorm, niczym Mjollnir
Spadający na czyjąś głowę
Thorze, jesteś tam?
Widzę Cię!
Ale nie rozumiem,
Czemu trzaskasz we mnie
Grzmotem, fioletowym z zewnątrz
W środku nieznanym.
Odsłoń liście Yggdrasila,
Chcę już zobaczyć Asgard
I Walhallę
I tęczowy most
Nigdy nie możesz być
Pewien przyszłości,
Która potrafi przygnieść Cię
Jak byle mrówkę.
*
Stąpasz pewnie.
Midgard to twój dom,
Który pokochałeś,
Niczym dzieci,
Co roku zakochujące się
W smaku dorodnych jabłek.
Tak jak dzieci,
Raz zapominasz o tej miłości,
A potem wraca ona do Ciebie,
Ze zdwojoną siłą.
Pamiętaj, by stąpać pewnie
By nie uginać się jak jabłoń
Bo zawsze znajdzie się ktoś
Kto zerwie z Ciebie ciężar jabłek.
Nawet, jeśli ma to trwać lata.
*
Patrzysz tylko w tył,
Patrzysz na drogę.
Którą już przeszedłeś.
Cały czas zatrzymujesz się.
Żal zagnieździł się w tobie.
Jest jak chwast.
Możesz go wyrwać,
Ale kiedyś z pewnością
Odrośnie.
Nie unikaj go,
Ani nie przywiązuj do niego dużej wagi,
Traktuj go jak kamień,
Leżący obok drogi.
Bądź świadom.
Wiedza twym sojusznikiem.
*
Głowa w górze,
Wypięta pierś.
W ręce okrągła tarcza
I długi miecz.
Mąż nieprzerwanie patrzy,
Na lico wroga swego.
Oto ork, zielony i brzydki
Wielki, tłusty, jak wieprz
W rękach kłonica,
Chłopskie narzędzie
Patrzą po sobie wrogo
Ork pierwszy uderza
Ale ręka wojownika,
Wprawnego szermierza
Cios łatwo odbija.
Miecz wędruje w lewo,
Wędruje w prawo
Ork blokuje.
Człowiek bierze zamach,
Kłonicę w drzazgi łamie
Niech Cię Niflheim
Na zawsze pochłonie!
- krzyczy miecznik.
Ork uderza weń
Pięściami, jak byle kiep
Miecz zatacza krąg
Zielona głowa spada.
Świński ryj tego gada
Ozdobi woja dom!
*
Bij, zabij!
Dla honoru.
Mów, krzycz!
Dla honoru.
Honor bowiem jest,
Czymś ważnym niezwykle,
Nawet, jeśli opinie innych
Są dla Ciebie mało istotne.
Honor to czyste sumienie,
Honor musi tkwić w tobie,
Niczym serce lub organ inny.
Honor to nie tylko,
Cecha męska
To także wartość
Wartość ponad wartości
Bo bez honoru
Nie ma lojalności
Bez lojalności
Nie ma przyjaźni...
A bez przyjaźni
Nie ma miłości.
Czy pojmujesz,
Czym jest honor?
*
Pojawili się nocą,
Gdy cykanie świerszczy
W głowach szumiło
Gdy psy ujadały,
Łańcuchy rwąc mocno.
Z pochodnią nadeszli
By spalić twój dom.
Z pochodnią nadeszli.
By spalić twoją nadzieję,
Na jutro lepsze od dzisiaj.
I wtedy on, twój brat
Przystał do nich,
Desperat i zdrajca
Zarazem.
Stanąłeś przed nim,
Oręż unosząc.
W jego oczach
Nie widziałeś niczego
Poza strachem.
I wtedy, patrząc
Z współczuciem, tak rzadkim tobie
Zginąłeś od strzały,
Wystrzelonej zza pleców twych.
Umierałeś w brata ramionach,
A on, zanosząc się szlochem
Sam pozbawił się życia.
*
Przeznaczenie, splecione przez Norny
Opowieści tych, którzy umarli
Rogi z miodem o nieskończonym dnie
Śpiew Einherjów.
O tym właśnię śnię.
Widzę już 540 Walhalli bram,
Widzę także Brunhildę, Walkirię
Która za rękę prowadzi mnie.
Jej piękno niespełnione,
Pogrąża mnie w miłości głębokiej,
Jak otchłań Ginungagap.
Ale natychmiast zdaje sobie sprawę,
Że nie mogę jej przytulić, ni pocałować.
Że odejdzie w dal, do swoich spraw.
Na pola bitew, gdzie strumienie krwi
Płyną obok zwłok.
Odchodzę rankiem,
Po tym, jak Thor i Odyn
We snach kolorem sytych
Sił mi dodają, by odwiedzić ich.
Wtem sobie przypominam
O Ragnaroku...
"A potem nastanie długa zima...
I Fenrir, wilk, słońce pożre."
*
Przed jesionem sędziwym
Ofiarę Bogom żeśmy składali.
Noc niespokojna,
Sów pohukiwanie w uszach
Do dziś mi brzmi.
Ręce śliskie jak rzadko,
Wzrok mętny,
Alkoholem przełyk splamiony
Ale ofiary Bogom złożone.
Ruszyliśmy w drogę,
Krzywo nogami wlocząc.
U pasów topory,
Bo przezorny -
Zawsze ubezpieczony.
I wtedy, zobaczylim krzyż
Na szyjach młodych zawieszony
Wtedy, odeszliśmy od wiary starej
Pono Krystus z krzyża zdjęty,
Do serc Północnych zawitał.
I, ze szczerością rzeknę:
Wcale inaczej nie było.
*
Post został pochwalony 0 razy
|
|
FAQ
Szukaj
Użytkownicy
Grupy
Galerie
Rejestracja
Zaloguj się, by sprawdzić wiadomości
Zaloguj
